woensdag 21 oktober 2015

Wol geverfd met kastanje bolsters

Een paar weken geleden liep ik door het Frankendaelpark. Een dag ervoor had ik gelezen dat je wol kunt verven met kastanje bolsters. Ik heb wel eens wol geverfd met bolsters van walnoten. Die bolsters worden een aantal weken in water geweekt, gaat rotten en wordt een beits waarmee je ook kunt hout beitsen. Ik had de beits, een donker bruine vloeibare substantie in een jampot gekocht op een ambachtenmarkt en er wol mee geverfd. Ik had echter de beits teveel met water aangelengd waardoor de kleur beige werd in plaats van bruin. Ik heb nadien nooit meer walnotenbeits gevonden en ik ben ook nog steeds op zoek naar iemand met een walnotenboom voor de bolsters.

Nu las ik dus dat je ook met kastanje bolsters kunt verven en dacht aan een nieuwe poging om wol bruin te verven. Ik wist dat er op het grote veld in het Frankendaelpark een paar bomen staan die kastanjes dragen. Ik zag er wel tegen op om die kastanjes uit hun stekelige bolsters te moeten halen,  maar ik liet me er toch niet door ontmoedigen. Met de kastanjes kon ik wel een herfststuk opfleuren. Ik kwam bij de boom en rondom de stam lagen bolsters zonder kastanje opgestapeld! Iemand had ze voor mij al gepeld. Prachtige samenwerking zonder het van elkaar te weten. De een de kastanjes de ander de bolsters. Schitterende boom die zijn vruchten voor ons liet vallen.

Thuis liet ik ze een week drogen en wat zwarter worden. Daarna heb ik ze gekookt in ongeveer anderhalf uur. Daarna in aluin gebeitste wol er in geverfd. Het pakte niet zo goed, werd zacht beige. Ik liet het 2 uur koken en nog was de kleur niet spectaculair.  Ik liet de pan met wol afkoelen en op het balkon nog anderhalve week staan. Meer omdat ik er geen tijd voor had om het uit te spoelen. Vandaag haalde ik de wol er uit, ik dacht dat ik het wel kon weggooien. Maar ik ben verbaasd over de prachtige koperen kleur. Echt een herfstkleur. Het staan in het verfbad heeft de kleur intensief gemaakt. Ik ben er blij mee!

donderdag 15 oktober 2015

Entrelac breien

Begin oktober volgde ik op de Landelijke Spindag de workshop Entrelac breien bij Kiki Visser. Ik brei al ongeveer 50 jaar en de meeste steken en patronen zijn voor mij geen probleem. Het is vaak een kwestie van er even voor gaan zitten, het patroon goed doorlezen en een proeflapje breien  (al zeg ik er meteen bij dat ik dat laatste vaak oversla, maar daar heb ik dan vaak ook weer spijt van). 

In de jaren 80 had ik een patroon gekregen van een kindertrui dat gebreid werd in een scheef blokpatroon; een soort van vlechtwerkpatroon. Weven met banen breisel leek het wel.  Het zag er niet uit als een erg moeilijk patroon, maar op een of andere manier is het er nooit van gekomen om daar een paar uur tijd voor te nemen. Het patroon heb ik wel al die tijd bewaard. (Foto 1)

Dus toen ik zag dat er een workshop in werd gegeven op de Landelijke Spindag, heb ik mij meteen aangemeld. Inderdaad niet echt moeilijk, het is een kwestie van recht en averecht breien, maar toch kun je heel snel voor problemen komen te staan. Dan is het fijn om iemand te hebben die uitleg geeft en  je eventueel corrigeert. Het is erg leuk en je kunt er mee variĆ«ren: grote blokken of meerdere kleuren weven.


Uit de jaren 80
Proeflapje

donderdag 8 oktober 2015

Gordiaanse knoop

Toen ik laatst weer eens op de markt was, zag ik een kraam vol breigaren voor een euro. Nou spin ik zelf , maar voor een euro...
Er stonden al een paar vrouwen te trekken aan wat een onontwarbare knoop van garens bleek te zijn. In alle kleuren, soorten, dikten, geen 2 van hetzelfde. Toch hebberig naar een kansje , stond ik even later ook te trekken. Ik had mijn oog laten vallen op een knot onregelmatig gesponnen katoen. Tja, een knot was het niet echt het leek meer op iets van een paar strengen aan elkaar gebonden. En dan in de knoop met andere garens. Na een kwartier pulken en pluizen kwam er schot in de zaak en had ik het grootste deel van de strengenbundel los. Toen zag ik er nog een van hetzelde en dus... Uiteindelijk ging met 2 bundels naar huis voor een habbekrats. Maar de bundels zelf waren natuurlijk ook een grote knoop, ik dacht dat manlief daar wel een paar uurtjes zoet mee zou willen zijn. Een bundel wilde hij wel doen, met de ander ben ik wel een paar weken mee bezig geweest. Het is zo'n geduldwerkje.  Maar het eind is in zicht. Bijna de laatste streng uit elkaar.
Nu nog even zoeken in alle breiboeken wat ik ervan ga maken.