Wol geverfd met kastanje bolsters

Een paar weken geleden liep ik door het Frankendaelpark. Een dag ervoor had ik gelezen dat je wol kunt verven met kastanje bolsters. Ik heb wel eens wol geverfd met bolsters van walnoten. Die bolsters worden een aantal weken in water geweekt, gaat rotten en wordt een beits waarmee je ook kunt hout beitsen. Ik had de beits, een donker bruine vloeibare substantie in een jampot gekocht op een ambachtenmarkt en er wol mee geverfd. Ik had echter de beits teveel met water aangelengd waardoor de kleur beige werd in plaats van bruin. Ik heb nadien nooit meer walnotenbeits gevonden en ik ben ook nog steeds op zoek naar iemand met een walnotenboom voor de bolsters.

Nu las ik dus dat je ook met kastanje bolsters kunt verven en dacht aan een nieuwe poging om wol bruin te verven. Ik wist dat er op het grote veld in het Frankendaelpark een paar bomen staan die kastanjes dragen. Ik zag er wel tegen op om die kastanjes uit hun stekelige bolsters te moeten halen,  maar ik liet me er toch niet door ontmoedigen. Met de kastanjes kon ik wel een herfststuk opfleuren. Ik kwam bij de boom en rondom de stam lagen bolsters zonder kastanje opgestapeld! Iemand had ze voor mij al gepeld. Prachtige samenwerking zonder het van elkaar te weten. De een de kastanjes de ander de bolsters. Schitterende boom die zijn vruchten voor ons liet vallen.

Thuis liet ik ze een week drogen en wat zwarter worden. Daarna heb ik ze gekookt in ongeveer anderhalf uur. Daarna in aluin gebeitste wol er in geverfd. Het pakte niet zo goed, werd zacht beige. Ik liet het 2 uur koken en nog was de kleur niet spectaculair.  Ik liet de pan met wol afkoelen en op het balkon nog anderhalve week staan. Meer omdat ik er geen tijd voor had om het uit te spoelen. Vandaag haalde ik de wol er uit, ik dacht dat ik het wel kon weggooien. Maar ik ben verbaasd over de prachtige koperen kleur. Echt een herfstkleur. Het staan in het verfbad heeft de kleur intensief gemaakt. Ik ben er blij mee!

Entrelac breien

Begin oktober volgde ik op de Landelijke Spindag de workshop Entrelac breien bij Kiki Visser. Ik brei al ongeveer 50 jaar en de meeste steken en patronen zijn voor mij geen probleem. Het is vaak een kwestie van er even voor gaan zitten, het patroon goed doorlezen en een proeflapje breien  (al zeg ik er meteen bij dat ik dat laatste vaak oversla, maar daar heb ik dan vaak ook weer spijt van). 

In de jaren 80 had ik een patroon gekregen van een kindertrui dat gebreid werd in een scheef blokpatroon; een soort van vlechtwerkpatroon. Weven met banen breisel leek het wel.  Het zag er niet uit als een erg moeilijk patroon, maar op een of andere manier is het er nooit van gekomen om daar een paar uur tijd voor te nemen. Het patroon heb ik wel al die tijd bewaard. (Foto 1)

Dus toen ik zag dat er een workshop in werd gegeven op de Landelijke Spindag, heb ik mij meteen aangemeld. Inderdaad niet echt moeilijk, het is een kwestie van recht en averecht breien, maar toch kun je heel snel voor problemen komen te staan. Dan is het fijn om iemand te hebben die uitleg geeft en  je eventueel corrigeert. Het is erg leuk en je kunt er mee variëren: grote blokken of meerdere kleuren weven.

Uit de jaren 80

Proeflapje

Gordiaanse knoop

Toen ik laatst weer eens op de markt was, zag ik een kraam vol breigaren voor een euro. Nou spin ik zelf , maar voor een euro...
Er stonden al een paar vrouwen te trekken aan wat een onontwarbare knoop van garens bleek te zijn. In alle kleuren, soorten, dikten, geen 2 van hetzelfde. Toch hebberig naar een kansje , stond ik even later ook te trekken. Ik had mijn oog laten vallen op een knot onregelmatig gesponnen katoen. Tja, een knot was het niet echt het leek meer op iets van een paar strengen aan elkaar gebonden. En dan in de knoop met andere garens. Na een kwartier pulken en pluizen kwam er schot in de zaak en had ik het grootste deel van de strengenbundel los. Toen zag ik er nog een van hetzelde en dus... Uiteindelijk ging met 2 bundels naar huis voor een habbekrats. Maar de bundels zelf waren natuurlijk ook een grote knoop, ik dacht dat manlief daar wel een paar uurtjes zoet mee zou willen zijn. Een bundel wilde hij wel doen, met de ander ben ik wel een paar weken mee bezig geweest. Het is zo'n geduldwerkje.  Maar het eind is in zicht. Bijna de laatste streng uit elkaar.
Nu nog even zoeken in alle breiboeken wat ik ervan ga maken.

Wortelloof

Laatst kocht ik op de markt 2 bossen wortels voor maar 1 euro. Van de wortels maakte ik soep, waarvan er een paar porties de vriezer in gingen. Toen had ik dus ook 2 bossen loof, ik weet niet of je dat kunt eten, maar ik gooi het altijd met een soort weerzin weg. Toen we nog een konijn hadden, kreeg zij dat net als alle andere groenteafval. Wij hebben geen biobak en geen composthoop. Die heb jaren gehad hoor, maar is nooit me nooit gelukt om daadwerkelijk compost te krijgen ondanks alle tips en tricks. Dus wordt al het groente afval weggegooid in de vuilnisbak.
Deze bossen wortelloof kon ik niet zo weggooien en dus trok ik er een verfbad van. Ik had nog van een eerder verf festijn gebeitste wol. Die kon ik nu mooi opmaken. De kleur is wat tegengevallen heel licht groen-geel. Misschien dat het met 4 bossen loof dat het dieper kleurt. Dan heb ik ook nog meer soep☺ Of misschien verf ik het wel over. Ik heb nu veel wol in verschillende soorten tinten geel-groen en groen-geel, misschien maar eens een mooie deken van breien.
De foto geeft de kleur niet goed weer hoor, het is groener.

Weversmarkt in Hoorn

Met een paar leden van de Spinnerij Amsterdam ben ik gisteren naar de Weversmarkt in Hoorn geweest. Dit was voor mij de eerste keer, maar zeker niet de laatste. Wat een heerlijke markt (als je van handwerken houdt natuurlijk). Allemaal kramen met wol, zowel gesponnen als lont en vachten, ook andere breigarens, zoals katoen. In alle kleuren die je maar kunt bedenken. Kramen vol lapjes, knopen, weefgetouwen, boeken, etc. Ook zag ik veel zelfgemaakte producten. Bij veel zeiden we tegen elkaar:  "oh dat kan ik ook wel eens eens doen, of dat maak ik zelf wel". Maar uit ervaring weet ik dat ik het toch niet doe. Nieuw voor mij waren knopen van plastic doppen, daar ga ik echt eens op oefenen. 

Ter plekke hebben we besloten dat we bij de Spinnerij eens in de 3 maanden een workshop gaan volgen. Dat kan door een van onze leden zelf gegeven worden, we hebben genoeg specialisten. Vilten, kleuren mengen, breimachine breien, tapisserie haken, weven, patchwork, maar ook andere ambachten als hout bewerken, manden vlechten; alle technieken willen we van elkaar leren. Dat is zo leuk aan de groep... allemaal gepassioneerd van ambachten. We delen elkaars ervaring en materialen. Handig ook, zo kochten 2 leden elk 3 zakjes kleurstof, delen we onderling zodat we 6 kleuren hebben. 

Dit keer geen heb ik wol gekocht (daar heb ik nog genoeg van haha) maar biokatoen. Mooie blauwe kleuren. En knopen, daar kun je nooit genoeg van hebben natuurlijk. Mooie houten, een van een poes natuurlijk en deze schattige schaapjes.

Het was supergezellig, ondanks de regen die met regelmaat uit de hemel kwam. Mijn mini regenjas bleek niet genoeg, dus kocht ik snel zo'n onflatteuze  regencape. Maar ach... iedereen liep ermee. En af en toe zijn we een koffiehuis ingedoken. Ik kwam veel bekenden tegen van oa de Landelijke Spingroep. Dit is ook een ontmoetingsmarkt, de koffie en eet tentjes zaten afgeladen. Hoorn is een mooie en gezellige stad. En eigenlijk snel met de trein te bereiken. Dus ook zonder Weversmarkt ga ik er eens heen. 

Ik heb heel veel inspiratie opgedaan en mijn hoofd tolt nog van alle ideeën.  Maar eerst moet ik nog die zak hondenhaar weg spinnen.

Op weg naar de trein scoorde ik op een rommelmarkt nog dit ouderwetse kleedje voor de caravan. Jeugdsentiment. Elke oma had ze op tafel, ook in bordeauxrood. De katten zijn er gek op. 

Hondenhaar spinnen.

Afgelopen Koningsdag zat ik met de Spinnerij Amsterdam te spinnen op het Bredeweg festival. We hadden veel kijkers en sommigen deden een poging het wiel rond te draaien. Vooral kinderen vinden dat erg leuk. Het valt mij op dat alle kinderen toch wel weten dat het een spinnewiel is en vragen natuurlijk naar de punt waaraan Doornroosje zich geprikt heeft. Speciaal voor dat doel heb ik een ouderwetse spinnewiel een "doornroosje". Daar zit een vlas stok aan en dat spreekt tot de verbeelding. Ook wilden mensen graag weten hoe lang het nou duurt voordat je een klos vol hebt,  hoe je wol kunt verven, met wat voor soorten materiaal te spinnen is, hoe we daar aan komen, enz.

In de namiddag kwam een mevrouw met een hond naar me toe. Ze vroeg of ik ook hondenhaar kon spinnen. Nou heb ik dat wel gedaan, maar het is niet mijn lievelings klus. Dus ik wilde de boot een beetje afhouden en zei :"alleen als het heel schoon is en lange haren heeft". Ze wees op haar hond en ik was verkocht. De mooiste en schoonste maar ook liefste hond die ik me kan indenken lag aan mijn voeten. Ja, gevoel voor drama had het dier ook. Het is een soort grote witte keeshond, die al die drukte en mensen niet scheen te deren. Ze vertelde dat ze al vijf jaar het haar bewaart en thuis een grote tas vol heeft. De hond betekent erg veel voor haar en ze wil van het haar graag een herinnerings doek breien. Natuurlijk was ik aangedaan, ik zou van mijn katten ook wel haar willen spinnen maar dat lukt niet. Ik zei dus dat ik het wilde proberen en weg was ze. Tien minuten later kwam ze met een grote en volle tas met schoon haar dat niet die echte hondengeur, maar wel een beetje een weee lucht heeft. Mijn katten worden er niet wild of bang van, maar ze gaan er toch niet op liggen.

Het is niet makkelijk te spinnen; het is glad en heeft een korte vezel, maar het is te doen. Ik moet het spinnen met flink veel twist, dat ik met twijnen gedeeltelijk ophef. Ik kan het niet uren achter elkaar doen want dan gaat de geur me tegen staan. Nadat ik de streng had bevochtigd op de haspel tegen de twist, kwam er toch wel duidelijk een natte hondengeur af. Gelukkig is het mooi weer en kan het buiten drogen. Ik heb nu een streng gedaan, maar het lijkt alsof de tas nog steeds vol is! Het is 800 gram, dus nog even doorspinnen.

Opdracht mislukt

Van de wol die ik heb gesponnen voor een afstudeeropdracht (zie vorige blog) is het eindproduct toch mislukt. Niet door mijn spinsel en ook niet door het verven dat de studente zelf heeft gedaan maar door de breister. Zij heeft de opdracht niet goed uitgevoerd en veel te strak gebreid waardoor het hele patroon niet meer klopte. De studente kon daardoor dit project, een vest van patchwork van onregelmatig gesponnen wol met zijde geverfd in zilverachtige kleuren, niet presenteren.  Wat is dit jammer. 

Leuke opdrachten

Ik heb er al eens eerder een blog aan gewijd,  het krijgen van leuke en bijzondere opdrachten.  Nu kreeg ik de opdracht van een student die wil afstuderen op een bijzonder vest. Ze had al meerder malen spinners gezocht in haar eigen stad, maar niemand wilde aan het karwei beginnen. Ze kwam bij mij en liet een sample zien: een lapje van dikke onregelmatig gesponnen wol gebreid op pennen 10 of 12, het lapje heeft ze vervolgens met een penseel beschilderd in zilverachtige kleuren. Erg mooi.

Ik snapte het wel,  de meeste spinners spinnen het liefst dun en gelijkmatig.  Dit was onregelmatig, dun en vooral dik met twee soorten vezels. Engelse merino wol en Tussah zijde afzonderlijk door elkaar dus niet bij elkaar gekaard en gemixt.  Tja ik vreesde ook vooral de aanhechtingen glad op glad dat is nogal wat. Bovendien zat er tijdsdruk op, op 1 juni heeft ze haar presentatie.  

Toch nam ik de opdracht en daarmee de uitdaging aan. Het aanhechten is inderdaad niet makkelijk naar het gaat. Dankzij mijn Louët bulkvlucht kan ik een dikke draad spinnen. Het eerste strengetje heb ik haar voor controle toegestuurd. Ze was heel blij, precies wat ze bedoelde.
Ik heb heel hard gewerkt van 8 tot 23 uur met enkel pauzes voor eten, geen vrije dagen genomen, geen feesten gevierd... en ik kom al een heel eind. Nog even doorspinnen en ze kan aan het breien beginnen. Dan zal ze de deadline van 1 juni wel halen. Dit me goed dat ik daar aan heb mogen meewerken. Ik hoop dat ze een hoog cijfer krijgt. 

Bedankje

Meestal krijg ik respons op mijn spinles: een foto van het resultaat van de op de les gesponnen wol, een draadje dat ze later nog eens gesponnen hebben, een dank mailtje, enz. Dat vind ik altijd super en ben dan trots en blij dat ik het spinnen heb door mogen geven. Weer iemand enthousiast gemaakt denk ik dan. Een heel enkel keertje krijg ik respons dat men de spinles leuk en leerzaam vond,  maar dat het duidelijk werd dat het niet hun 'ding'  is. Ook dat is een leermoment: soms vallen dromen in duigen. 
Dit is een kaartje waar ik blij van word, zelf getekend spinnewiel en met een zelf gesponnen draadje wol erin verwerkt,  erg leuk!

Mijn Kromski wiel

Jarenlang spon ik op een Louet S10 en het was liefde voor het leven, dacht ik. Het is een Hollands degelijk sterk wiel, het spint uitstekend, doet het ook prima als les wiel of als demonstratie wiel (waar kinderen even op willen trappen) omdat er nauwelijks iets stuk aan kan gaan, bovendien worden ze nog wel eens 2de hands aangeboden op Marktplaats.

Het enige nadeel vind ik het vervoeren van het wiel op de fiets, in Amsterdam fiets je nou eenmaal. Het kan net niet op een rekje voorop, niet in een kratje achterop, ze passen niet in zijtassen en altijd heb je toch een regenhoes nodig. Bij de Spinnerij Amsterdam spinnen we eens per maand bij iemand thuis. Ik kon dus nooit mijn spinnewiel meenemen, dan nam ik maar een breiwerk of een spintol mee. De meesten van ons hebben een opklapbaar spinnewiel,  heel handig op te bergen in een rugzak. Die kun je dus wel op de fiets meenemen...
Ik had daar ook wel eens naar gekeken bij de verschillende dealers, maar ik had er geen geld voor, zelfs niet voor de goedkopere Kromski Sonata, bovendien heb ik al 5 wielen (allemaal S10), dus om er nou nog een bij te kopen...

Toen deed iemand van de Spinnerij zijn Kromski Sonata weg omdat hij een ander opklapbaar wiel kocht met 1 groot pedaal dat hij handiger vindt. Ik mocht zijn Kromski voor een vriendenprijsje overnemen.  Ik was er super blij mee, nu kon ik ook bij iemand thuis met mijn spinnewiel spinnen.  Helaas hoorde een tik tijdens het spinnen, elk wiel kraakt wel maar ik vind het irritant, dus liet ik het nakijken bij de importeur van Kromski Low Lands Legacy.   De eigenaars Hans en Gerrie ken ik vanuit het circuit. Ik koop regelmatig iets bij hen. Hans nam het wiel onder handen en rekende daarvoor geen vergoeding. Wat een fijne service! Gisteren kreeg ik het wiel terug en hij spint geruisloos als een zonnetje. Hoera, naar de komende Spinnerij Amsterdam kan ik mijn wiel op de fiets meenemen in de bijbehorende rugzak.

Resultaat

Nu heb ik de gele liguster wol met de groene heide-laurierkers wol met elkaar getwijnd. De groene wol wilde ik niet helemaal egaal verven vandaar de losse bladeren er op en eronder, dat is gelukt. Ik heb de wol wat dun gesponnen om het tere van de kleuren te benadrukken.

Dit is het resultaat. Voor een kindertruitje? Misschien met gele of groene boorden.

Verven vervolg

Omdat ik het zo zonde vind van de pan kleurstof, heb ik een tweede bad gemaakt. De wol heb ik weer eerst gebeitst nu alleen met aluin (eens proberen) en verse laurierkers bladeren. Het staat er net in, is nog wat licht.
Ik ben benieuwd, als het te licht is kan ik het altijd nog oververven, of nabeitsen met een stukje koper in de verfpan en wat azijn. Dat heb ik nog nooit gedaan , want het is giftig. Het schijnt dat als je in een koperen pan verft, de kleuren anders worden. Ik heb wel eens nagebeitst met roestige spijkers die ik eerst een week in de azijn had gezet. Ook giftig. De wol kwam er mosgroen uit, maar was erg broos geworden,  ik had het er te lang in gelaten.

 
Dit is het tweede bad met verse laurierkers bladeren

Lente-Verven

Ja, de lente is er weer. Ik merk dat niet alleen aan de katten die "wild" gaan rennen, aan het aantal verzoeken om op lentefeesten, schapenscheer evenementen, groenfestivals en dergelijk te komen spinnen,  maar ook aan mijn lust om wol te verven. Een nieuwe lente, een nieuwe kleur. Gedroogde planten, jonge scheuten, snoeiafval,  het is er nu ineens in ruime mate voor hande.  

Ik had in de herfst al wol geverfd met snoeiafval van de liguster. Prachtige  lichtgele kleur geworden. Daar ben ik net mee aan het spinnen. Geen foto want die doet de kleur geen recht aan. Hoe mooi de kleur ook is om daar een trui of iets dergelijks van te breien is tamelijk saai dus wil ik de wol gaan twijnen met een groene tegendraad. Ik had nog in de koelkast flessen ingekookte heide verf staan, daar heb ik jonge scheuten van laurierkers bij gedaan. Het ruikt heel apart , iets zoetig kruidig, het doet me ergens aan denken maar ik weet niet waaraan.

Eerst heb ik natuurlijk de wol gebeitst met aluin en wijnsteenzuur. Daarna de heide verf met wat scheuten laurierkers in de pan gedaan. De bladeren heb ik kriskras door de wol gelegd om "vlekken" te krijgen en dat is gelukt. Nu nog spinnen...

  

Heide-laurierkers wol

Klaar!

Het fijne aan opdrachten vind ik dat ik verplicht ben om een project af te maken. Ik heb nogal eens de neiging om een voorpand en een mouw te breien en dan laat ik het daarbij om vervolgens weer aan iets nieuws te beginnen. Mijn fantasie wordt niet meer geprikkeld, ik kan in gedachten wel bekijken hoe het er uit zal zien. Ik ken mensen die wel alles afmaken, ik heb daar bewondering voor.
Marloes is zo iemand http://marloeskreatief.blogspot.nl/

Het aan elkaar naaien, het in elkaar zetten van losse onderdelen tot een geheel, vind ik dan niet meer zo boeiend en vaak ontbreekt het mij dan aan discipline om het werk af te maken. Zo liggen mijn kasten vol onafgemaakte werkjes. Vaak zeg ik tegen mezelf: "als ik met pensioen ben, neem ik de tijd om dat te voorschijn te halen". Maar met het opschuiven van de pensioen leeftijd weet ik niet of het gaat lukken. Mijn ogen gaan nu al achteruit en je zult zien dat de motten mij dan voor zijn geweest.
Maar goed, de rode handschoenen zijn af. Ze kunnen naar de opdrachtgever.

Handschoenen

Een wat oudere dame vroeg mij of ik voor haar rode handschoenen in een wat grotere maat kon breien. Ze kon het zelf niet meer. Ooit had ik een patroon van in de breedte gebreide handschoenen gezien. Dat leek me prima omdat de rek in de breedte zit.
Vervolgens heb ik mooie rode mohair gekocht, deze verf en spin ik niet zelf, en ben aan de slag gegaan.
Halverwege ben ik bij de dame langs geweest om te kijken of het past. Prima.
Wordt vervolgd.